Sali skáld

  „Þátturinn um Sala skáld er frumleg, skilmerkileg og listræn skilgreining á leirskáldi,- í raun og veru sú eina gegnumlýsing á leirskáldi, sem gerð hefur verið í íslenzkum bókmenntum.” Fólk og saga. Benedikt Gíslason frá Hofteigi. Bókaútgáfan Norðri 1958.

Metúsalem Pétursson og kallaður var Sali, f. 1873, var kenndur við Krákárbakka í Sellöndum á Mývatnsöræfum, næsta bæ við Ódáðahraun. Ekki eru tök á að segja neitt til um hvenær Sali, sem var maður glaðsinna og lagði sig fram við hin ýmsu sveitastörf um sína daga, hóf að leggja orð í belg á skáldaþingi í Mývatnssveit. Það var t.a.m. leikur þar í sveitum á hans ungdómsárum, á dögum nýmennta á útfalli 19. aldar, að yrkja vísur, sem t.d. áttu allar að vera frá „almennu sjónarmiði“ og enda á því vísuorði. Sali kunni ekki á bragreglur, en orti samt.

Ég má tala, þegi þú,/ fyrir mínum friði./ Sæktu naut og haltu kú,/frá almennu sjónarmiði.

Og kveðið er í lífsgleðinni og nýmenntaanda Mývetninga á dögum Þorgils Gjallanda og Jónasar frá Hriflu í leyningi:

Smellur hátt í fjöllunum/ skellir heyrast víða./ Bæði þvert og endilangt/ ætlar að rifna - Fríða!

Og Benedikt spyr: Er ekki skáldæðin ef til vill runnin upp af öðrum rótum en bragreglum? Jón prímus sagðist taka sköpunarverkið gilt, Goodman Syngman ekki. Eru ekki allir nú á tímum, listafólk meðtalið að leita sér æðar og skáldæðar vonandi, líka í leirnum?

Ólafur reið með björgum fram, /mig syfjar. Hitti hann fyrir sér Abraham /með klyfjar, /með fjalldrapaklyfjar.