Forpokun

   Hvaða stétt hérlendra á þá einkun skilið, að teljast forpokuð, hefur glatað andlegu fjöri og tliskyldum áhuga? Að ætla mætti sakir skefjalauss áreitis (skóla, fjölmiðla), sem mest eru mótandi í lífi æsku lands og fullorðinna og miskunnarlítið gerir fjölda fólks að undirmálsfólki. Áskrifendur að launum, ganga fyrir peningum, ríða sjálfum sér á slig, færa allt með sér á kaf, nærast á lostasemi líðandi stundar, afbökun hverslags og klisjukenndu rugli.

Gætu langskólagengnir, þrautþjálfaðir vísindamenn, öðrum framar helst umorðað uppborna spurningu og svarað einum rómi vísindalega? Hverju breytti, að sá kór hljómaði margradda? Ef gera á kröfur, þarf fjöldinn, kúfurinn, að taka sjálfan sig til bæna. Og spyrja spurninga. Og þá ef til vill: Eiga losti og græðgi aldrei við? Og sama hvert svarið er, hvernig skal á því taka?

Fræðileg nákvæmni, reynsluvísindi, bænahald, lífið sjálft. Blindur leiðir blindan, haltur ríður hrossi, hjörð rekur handarvani. Hvert. Í losta augnabliksins. Við förum hvergi. Okkar skóli er ekki ykkar skóli. Erfiði skólaæskunnar skilar henni áskrift að launum. Og hver vill vera eftirlegukind og engin á. Ég á mig sjálf. Á mitt sjálf.