Skeikul vissa, stafur á bók; óskeikul kennd

Hvað gengur ráðuneytisfólki til, nú nýverið, að ætla náunga sínum að vera, bæði vakinn sofandi, skapandi? Stendur til að uppfylla aðkreppt og mikið tómarúm? Heimili barnafólks standa unnvörpum auð, kynin (bæði, eða eru þau fjögur) eru á vinnumarkaði, börnin flest í skapandi umsjá fagfólks. Á sér, að vera skapandi e.t.v. rætur í því, að kynin teygi stöðugt og togi sín eldfornu sköp, skapi, skáldi, yrki, semji, sníði, blekki, ljúgi, svíki; bregðist almennt við umhverfi sínu og tíma af alefli, til að skapa eitthvað alveg nýtt og einstætt. Og þar eð iðja sem flestra skal vera söm, að skapa, má þá ekki vænta þess, að engum vinnist tími til að bregðast við neinu, því allt er breytingum háð og spánýtt, víman nær yfirhöndinni, og allir loks ánægðir, jákvæðir og bjartsýnir. Sem nýslegnir og grænir túskildingar með gati. Hver manneskja er misskilvirk auðsuppspretta, og metinn mannauður, iðja hennar missjálfbær. (Dont poop in water mister and miss rock and roll. Just dig it. Like we mountain people do. Flower smile, sunshine). Sbr. afþreyingariðnaðinn, fjölmiðlana.

  Menningarviðaukinn, fróun, togandi skilningarvit okkar og teygjandi, á út og innöndun, þá einu nokkuð metnu kennd, sem með okkur, höfgu nútímafólki hrærist: sælukenndina, skilvirkt, líkt og til er ætlast á saddan maga. Tækni, stíll skila hræring sinni á lýru Davíðs, eða hörpu Appolós, á torgum sem strætum borga, á grónum götum genginna, þeirra sem búnir eru að fara spölinn, sem við eigum öll ófarinn. Verður sigur sadó- masókista á sjálfum sér og öllum unnin innan eða utan stofnana listanna, í sveigjanlegri einsleitni enn á gróinni götu? Kenndin fyrir neyð náungans eða uppruna (ættir, tilkoma ríkja og þjóðríkja), er hún yfirskyggð í nútíma af knýjandi æxlunarhvöt baktería, sem ekkert markmið eiga annað en að fjölga sér? Kennd er þrátt fyrir allt samtak. Dýrið dautt eða friðað?