Tannfé

  Vígtönn mannapans og blíðuhótin kvenna; þokki kvendýrsins, ígrædd augntönn karldýrsins. Og hvort kynið fellur fyrir hinu? Friðardúfa Picassos sveif á himni gamla sovétsins og þá hvert? Hver þekkir rökin fyrir réttlátu stríði? Tómas hver? Eða þekkir ekki, er vængjaður friðarsinni, þreytir flugið með kolbrennt stél og fægða augntönn Chamberlains og bresku liberalana, auða örk í stað sálartöturs í mal sínum eða vasa, tabula rasa hinna stríðandi stétta, dýr meðal dýra. Kvörnin Grótta. Í stað yfirbótar og iðrunar í stóru sem smáu skal bitist þar til yfir líkur; Í Valhöll til eilífðarnóns. Éta eða verða étinn; örskot augnabliksins út í eitt. Sine spes, sine gloria. Þess vegna er strítt til auðs og valda í krafti tækni, vísinda, lista. Við kúgum ykkur til hlýðni við lögmál viðfangsefnisins, einhæfni fjölbreytileikans, sukk fjölhæfninnar. Köstum trúnni. Skverum það af. Brýnum tönnurnar. Snarist í grímubúningana. Rífa úr sér kláðann á örskotsstundinni í þeirri einu fullvissu sem blívur. Svífum um loftin eins og stjörnur Hollywoods, rokkandi geimverur, á ytra borði frjáls og frækileg. Bítum úr nálinni. Njótumst. Show your guts you grazing little bastards!  

Einu sinni var Rómaborg lítð þorp, líka Reykjavík; Amsterdam og Kaupmannahöfn síldarbæir. Þrátt fyrir eldforn sköp, innrás kelta í Róm og Ingólf Arnarson er höfuðborgin Reykjavík engin metropolis og það að skaðlausu. Metropolitan nonendentity. Hún er eina borg landsins. Sama hvað ímynd fólks og námsferðum utanlands líður, vídeoglápi eða annarri síbylju. Reykvíkingar eru í versta falli hundflöt handbendi alþjóðlegs auðmagns, marklaus skrílþrælmenni með lyndi tvenn, og líka til á lista, og hafa náðst á mynd.