Frísar, slavar og skipskjölurinn í sögu víkinga

   Víkingar voru stórtækustu þrælahaldarar ármiðalda. Höfðu lengi átt í viðskiptum við Frísa. Urpu höfðingja í hauga uppgangstímana. Höfðu ekkert í ríki Karla-Magnúsar að segja. Óðalsréttur gilti hjá Rómverjum og hann gilti líka á Norðurlöndum. Yngri synir óðalseigenda jafningjar. Þrælanámur þeirra í löndum slava, markaðarnir í löndum Kalífans og í Konstatínópel.

Norskir og danskir víkingar áttu í innbyrðis skærum á tímabilinu 870-910. Haraldur lúfa lagði undir sig Noreg á því tímabili. Óðalseigendur yfirgáfu land. Írar, (Cearball frá Leinster), stökkti víkingum á brott frá Dyflinni 902. Ofríki Haralds hárfagra, undanhald víkinga frá Írlandi og eyjanna norðan Skotlands og Skotlandi voru meginástæður þess að Ísland byggðist á svo skömmum tíma (60 árum). Arfsagnir um fortíð hafa haldist í ættum og voru skráðar hér á landi.

Ástæður fyrir landnámi á Islandi voru fyrst og fremst pólitískar, valdabarátta innan Noregs og upptaka eigna höfðingja. Landnámsmenn höfðu eðlilega með sér húskarla, þræla, fjölskyldur og nánustu ættingja. Sumir telja af innri þörf að verulegur hluti víkinga hafi verið rétt og slétt bændafólk (saman í kaupfélagi) í leit að bjargræði. Vísirinn að bókmenntum á þjóðtungum má rekja til Íra og Engil-Saxa á ármiðöldum. Aftur á hámiðöldum stóð íslensk sagnfræði og önnur bókiðja með mestum blóma og um það leyti sem Njála var talin hafa verið skráð orti Dante þá Guðdómlegu kómedíu, Petrarka lifði þá tíð þegar punkturinn var settur aftan við Njálu og orti sonnetturnar um það leyti Eysteinn tók að yrkja Lilju.