Hvað rúmar ekki rýmið?

  Hver er hún þessi kona barnlaus á túr e.t.v. og ekki bomm, höndlar klink, gengur á hákarlshúð í rými, sem eitt sinn var sláturhús en ekki lengur en rúmar innsetningar, ekki slátrara og bruggara. Börnin ófædd, aldagömul mæna ofan af reisulegum húsmænum. Fær hún sér ekki jónu, alveg mega; sópið borðin! Snæddi vart undan sér lífmassann, alla meinsemd slóttugs heims öðruvísi en buguð. Úti undir vegg blaktir í stráum, kiðin kiða kið. Í þögninni innifyrir er þagað þunnu hljóði: slefað af hrifningu! Fjarvera þess, sem sköpum skiptir hulin upplifunum, sem enginn megnar sér að skaðlausu að virða að vettugi. Allt talið: rofin sáðrás, hvert sandkorn, hvert strá. Hafa smiðir þumalfingur: liðlétting? Engin má sköpum renna húðflúraður. Kling og bang. Salut.