Úr minniskompu

Freyja og Óður eru hjón, óttalega mikil flón; dætur þeirra Hnoss og Gersemi, á la stirnd átrúnaðargoð nútímans. Óður er einn af Ásunum. Svaðilfari, púlshestur, gat við Loka Sleipni áttfættan færileik. Skaði og Njörður eru foreldrar sjálfrar Vanadísarinnar, Freyju, auk þess tengdaforeldrar þursamærinnar Gerðar Gymisdóttur. Goðin, regin öll, eru ýmist af ætt Ása eða Vana. Vanir eru frjósemisgoð, landbúnaðarvættir, e.t.v. ættuð úr jötunsteinamenningu grárrar forneskju. Iðunn er ásynja. Ása-Þór og Óðinn riðu hvorugur við einteyming fram til Ragnaraka. Garmur geyr fyrir Gnipahelli.
Þeir tveir, Heimdallur og Jón Magnússon Ósmann, sem orti líka vísur á Furðuströnd Héraðsvatna í Skagafirði, gætu vel talist félagsbræður, ásamt Klaufa frá Klaufabrekku í Svarfaðadal, og segir frá í Svarfdælu. Jón Ósmann orti:

Stendur hissa og hljóð mín önd
hrafnar og rissur (hryssur) krunka.
Fjallgrimm vissa á Furðuströnd
fallega pissar Brúnka (pyttlan)

Dionysus og Bakkynjur ríða ákaflega við einteyming undir hljóðpípuleik meyjaskara, femínista, utan hliða Delfí. Narsissus og Ekkó eru fvífarar. Appoló Ólympsgoð reytir hár sitt ógnvekjandi, með eldglæringum; leikur á lýru upphimna smjásjárlausra og sómakærra á jörðinne. Hundspott spræna í kross fyrir Gnipahelli. Fenrisútfur rennur á Tý, höfuðvanagoðið, í sjálfum reginrökum Tíva.
Hverju hvíslaði Óðinn í eyru Baldurs? Grímur Thomssen, sá lúterski rómantíker gat sér þess til, armæðulaust, í hópi vegtyllulausra búktalara á landi hér: Kristur í barbaríið. Hann hafði Sögu sér til fulltingis. Saga er verndargyðja, ásynja. Saga er jafnt atburðir, sem gerast í veruleikanum, og frásagnir af þeim, heimildir, sumar skráðar og margslags. Og tala skýru máli. Þær má elta í ógöngur. Lögmál hreyfir jafnt við ungbarni í jötu og sandkorni á strönd. Þeirra erinda leitum vér, jafn burðug og raun ber vitni; leitum í besta falli fyrirgefningar, nú, eða látum ógert. Stærum okkur og stælum.