Skyssudrög

   Betra er að hafa hjá sér einhvern njóla til að sjá í gegnum fingur við sig. Á latínu. Tilfinningaleg vanhöld og krakkinn, vanlíðan, í velsæld! Haltu þér föðurbetrungur og femínistaskjáta við lyfseðilsskylda skammta. Vertu opin(n), þér til fróunar, öðrum til ánægju, hvort heldur með eða án móðurlífs. Stærilát(ur) í óhaminni mannréttindabaráttu öðrum að útgjaldalausu og af fordæmalausri sköpunarþrá. Samanslunginn vegvísalaus hegðunarvandi og rítalín. Yfirburðavald skáldsögunnar yfir sjálfi skáldsins er auðsær fengur. Humanitas. Menn keppast ekki við að verða sér að athlægi utan að láta ginnast af viðhlæjendum vina. Líbídó skírlogar á ofnu skari í útbrunnum skógi og herskáir nágrannar og friðarsinnar mæna hverjir aðra út yfir kulnuð rjóður skógarbotnsins. Sofandi risar, emjandi naut í lausu bandi. Hafi viskugaldur evrópsku skáldsögunnar jafnan vald yfir þér og þínum. Skáldið, skaparinn á nútímavísu, skákogmát. Og vel má greina enduróm af hlátri Guðs Kundera, hlátri óperudraugsins segðu aðrir, rödd höfundarins, sé vel að gáð.
Láttu orkuna ekki yfirbuga þig. Láttu þá hafa það fútúristi. Skelltu þér í þína heimsstyrjöld gegn þrástagi kitsins, lógóanna, gegn ánægjuhrollinum og heimskunni, sem sífellt tekur framförum, heldur vel í við tækni-og vísindaframfarir, e.t.v gott betur. Gegn hugsunarlausri og áreynslulítilli vanahugsun, makræði, húmorleysi og fíflsku. Nýja vinkla, ný sjónarhorn, önnur viðmið. Aachen, Kiev, Brandenburg og Moskva, París, Medína, Peking, Delí, London og Pétursborg í tíma og rými. Ófyrirleitni: án iðrunar og yfirbótar.
Láttu vera að snuðra í kringum það, sem ekkert er. Helförin fór fyrst af stað svo um munaði þegar “skipulagt undanhald” af austurvígsyöðvunum tók að síga áleiðis undan sínum eigin þunga. Lágkúru. Búðu til þín sjónarhorn. Skapaðu. Úr skötulíki pétursskip. Hafstu að.
Seldu þig skuldbindingalaust, strjúktu á þér belginn. Jákvæði í annarra garði. Skattstofur eru keisaralegar stofnanir. Og sumar af húsi Davíðs. Aflaðu, deildu. Vertu til vinstri í pólitík. Be a real socialist.
Brostu, húsbóndinn afþreyingarjaxl. Herjaðu á meyjarblómann. Með hnúajárnum og aðgerðarhníf. Einhver gæti svipt sig gærunni, gleymt að steypa sér í skuldafenið. Gortaðu þig af einhverju, þó ekki væri að öðru en vinnukonugripum tæknialdar. Stikaðu út þína spildu á einskismannslandi í nánd við alþjóðaflugvöll, metró. Sól hnígur til viðar í bakgarði metropolis. Réttur hins sterka, ótvíræður, massans, óspilltur á við og dreif, beintengdur hljómbotni upphafshvolsins, utanhalt í landnámi þínu. Aftengdir ímynduðum og heillandi heimi evrópsku skáldsögunnar, sem sýnir hverjum og einum jafnt virðingu, nærgætni og skilning.
Byrja skal á því, sem byrjað var á, og halda ber sér við það, sem á eftir fer. Í trausti þrælrótarlegra hugmyndafræða. Ófreskur raunveruleikinn verður vart bitinn úr nálinni, þótt bölvandi blótneyti emji á fornyrtri mellu í tröllafansi. Í hvaða hroða sem er má eygja í kristilegi ljósi alltumlykjandi birtu, lifandi glætu. Látið móðinn mása allir skrattakollar, skíseyði og mæðugrey. Þröng mun fyrir dyrum dánumanna, þeirra í Iron Maiden, Járnfrúnni, í Ameríkunum báðum. Úr allri þvögunni heyrist jú hnuss. Fátæklingahyski með vasapening í hrúgöldum, uppljómað á kóki, á luntalegri tónasamkomu Járnfrúarinnar, hampar þar sínum örþrifaráðum einum rómi í biðsal fjölmiðlunar, hraðfleygrar stundar, mitt í Hrunadansi og Jörvagleði. Upp í skriftastólinn. Heima.