Danaá

   Góðsamt, velmeinandi fólk, sem kemur illu einu til leiðar, hvers á það að gjalda? Á margan renna tvær grímur. Hvernig bregst einn heiðingi við sínum nóta, álíti sá sinn kóna haldinn illum anda, honum fúlmennskan gersamlega í merg runnin? Því illa tjóir að reikna aldrei með pústrum og þungum höggum útá sífbyljukjaftháttinn, ástundaður í trausti og vissu um framsækni ofbeldislauss fagurgala í teknóheimum. Ásamt tómhyggju, afglöp, og hvergi vel liðið, þó metnaður og brosviprur áróðursmeistara eigi e.t.v. að gefa annað í skyn; að allir séu óðir og uppvægir leitandi sömu fríðinda á neyslumarkaði skapandi stétta, leita annarra niðurlægingar o.sfrv., genginna, trúaðra, auðtrúa og trúgjarnir sjálfir, sljóvgaðir af áreiti, ánetjaðir ruglanda, á valdi óbeislaðrar eyðingarhneigðar, botnlausrar nýungagirni, sköpunarþrár, ýmist drepnir í dróma depurðar eða ofsakæti síns hugarvíls. Sundurgreining og tómlátur formalismi án samhengis eða merkingar liggur á slóð.
Geta mannsins til að láta gott af sér leiða hjálparlaust, úthald hans og hróður í þeim efnum staðfestir ærnar efasemdir. „Gakktu með sjó og sittu við eld“, svo kvað völvan forðum.