Vetur genginn í garð

  Vetur hefur tyllt tá á háum hælum, í döggvaðan syfjulegan garðinn. Fuglar hófu söng í birtingu, furðuðu sig á afgangsberjum slúta fremst á greinum trjánna. Kettir glottu við tönn, bærðu lítið á sér.

Ókyngreindur blossi, hrammur, Neró keisari í Róm á fyrstu öld, hollvættur, lýruleikari, verndarvættur, vökustaur, yfirhilming, hversdagsglit. Til hvers voru hrútarnir skornir?
Til að hyggla sjálfu sér, grettu, vipru; engum smáhégómaskap? Kannast skáldin við gimbilinn? Og hvað með hramminn, skattgreiðendur Evrópu, alþjóðleg auðfélög, eigið aflafé?