Menningarástand og fjölmiðlar

   Eru dómdagsspár blásnar út í fjölmiðlum, þá aðallega ríkisfjölmiðlinum af lýðræðislegum ástæðum, þykir vænlegra, hlustendavænna, hryllir og espar? Blóðlausar hugmyndir, forrit og hugsjónum er stöðugt flíkað í stað staðreynda, sanngirni, lausna. Er til of mikils mælst að menningarrýni slagi á stundum upp í það sem sést á síðum London Review, New York Review of Books og Times Literary Supplement og bregður stundum fyrir í bókmenntatímaritum á borð við Skírni o.fl. íslensk tímaritum, standard nauðsynlegur sem flestum til samanburðar.
Áberandi er hve sárlega skortir á frumspekilegan og heimspekilegan grunntón semikomma og komma, sem ávapa hvert annað í gríð og erg allan sólarhringinn í fjölmiðlum fjölmúlavílsins. Gremjulegt er hversu illa þessu ávarpsglaða liði tekst illa upp við að virða eða meta önnur og ólík sjónarhorn en sín eigin brostnu. Skvaldrið þeirra virðist, ef grannt er hlustað, eiga að virka bæði ögrandi og hvetjandi á andlega fylginauta að ekki sé talað um skapandi; þó allsendis storkunarlaust. Sbr. blóðlausar gervihugmyndir á borð við „ofbeldisumræðuna”.
Þó freudiskum ofsakláða og perversjónum sé oft höstuflega hampað á vakt heldur stirðbusalegra Pol Potista skolar ámátlegu tuðinu í eyru andlegra fylginauta, vellu af lákúrulegusta tagi, á sentimental hundingshátt, með lagi nautnasjúkra kynikera. Sjálfsagt til sannindamerkis um hrátt og óbrenglað veruleikaskyn. Margan blóðmikinn dámar ekki slyttin og hráskinnaleikurinn.
Kjúklingar eiga ef valdinu býður svo við að horfa að koma sér sjálfir í sláturhús og úða sig þar í kryddi og karríi umsjónarglöðum til nokkurs gleðiauka. Er furða þó margur sé snúðugur.