Taugastríð samkynhneigðra og Alþingi

Réttur kynhverfra til vígðrar sambúðar og ættleiðingar ber þessi misserin hátt svo um munar á ísa köldu landi. Og mörgum er brigzlað um fordóma, en ekki Framsókn.
Full ástæða er til að reifa nokkrar staðreyndir í því sambandi. Stuðst er við nýútkomna bók vestur í Bandaríkjunum, Schitzophrenia The Bearded Lady Disease eftir J.Michael Mahoney og auglýst hefur verið í tímaritinu New York Review of Books um nokkurt skeið. Þar kemur fram, að tvíkynhneigð, og þess vegna samkynhneigð láti rækilega á sér kræla hjá þeim, sem kljást við strembna taugaveiklun (paranoiu) og komast í geðklofaástand. Fólk almennt getur þjáðst tímabundið af hvorutveggja meininu, án þess þó að hrökkva algerlega úr límingunum, klikkast.
Reynt hefur verið bæði leynt og ljóst um eitthvert árabil að halda því fram, og það af töluverðum þunga, að helftin af báðum kynjum séu samkynhneigðir, ýmist í felum í skápum, og hvar sem er. Þessu er ef til vill trúað af margnum. Tortryggnin, brigslið, dómgirnin og harkið í samskiptum, ekki síst hjá ungu og ómótuðu fólki keyrir úr hófi. Það liggur fyrir samkvæmt bæði bandarískum og íslenzkum rannsóknum, að sjálfsmorð hafa færst stórkostlega í aukana víða um lönd síðustu áratugi meðal drengja á mótunarreki. Til þess geta vitaskuld legið ýmsar ástæður. En hvaða drengir eru þetta, þræltaugaveiklaðir sjálfsagt, hálfgeggjaðir jafnvel, gjarnan skakkir, að glíma við eigin takmarkanir, árangurslítið, upprennandi hetjur diskóljósanna, sem falla í valinn fyrir aldur fram sakir mótlætis, kuldaviðbragða og fordóma þjóðfélagsins eða á sökin fremur rætur í yfirþyrmandi úrræðaleysi, í og með vegna uppdigtaðra og gjörónýtra kosta, grínagtugheita, örþrifaráð hafi ráðið voðaverki, ekki örlagadómur og hann neodarvinískur.
Kynhverfu fólki ber mörgu saman um, að heyrst hefur, að það sé örugglega fætt öfugt og erfðavísar ráði þar um. Á það við í einhvejum tilvikum, en miðað við útbreyðslu og einkenni slæmrar taugaveiklunar má telja víst að þeir séu snöggtum færri en fleiri. Fólk mótast jafnt í meðlæti sem mótlæti. Kynhverfa er grínlaust ekki allsherjar ráð við mótlæti, þó haft sé í flimtingum, hvað þá kynlíf yfirleitt.
En hvað er það, sem helst skiptir máli í þessu samband? Bera ekki kröfur samtaka samkynhneigðra um hjónavígslur og ættleiðingar vitni um ofstæki þeirra, dómgreindarbrest og fordóma? Og hvernig bregðast sjórnmálamenn við? Á blautlegu nótunum, reikna með, að þannig liggi stemmingin hjá nýjungagjörnu og rótlausu fólki, kjósendum? Í fyrsta lagi er gersamlega gengið á svig við forsendur barnanna sjálfra hvað ættleiðinguna varðar. Þau verða á endanum, má reikna með, unglingar og ganga á hólm við lífið, oft varnarlitlir og umkomulausir. Hvert á þetta góða fólk að snúa sér í sínu mótlæti og uppreisn í þjóðfélagi, sem snýr við þeim hálfkæringslegu glotti og samþykkir kynhverfu almennt sem meðfædda, eðlilegan eðliskost og nauðungarkost ómótaðra ungmenna í tylfta tali? Ætlar ríkisstjórn og alþingi að bjóða hersingunni upp á vígslur og ættleiðingu?
Auðvitað nær þetta ekki nokkurri átt fremur en að( fyrirgefið orðbragðið) gera samfaraleiki að íþróttagrein hjá ÍSÍ og keppnisíþrótt á Ólympíuleikjum.
Kynhverfir verða að fá að hafa frið og hætta að gera sér grillur um fjölmenna sveit sinna nóta á hverju strái, gerast raunsærri og heiðarlegri við sjálfa sig og aðra. Nóg er af fíflskunni samt, sem ekkert bætir. Fólk, sem gerir viðlíka kröfur á hendur sínu samfélagi og þeir stjórmálamenn, sem undir taka er auðvitað ekkert annað en dót, pólitísk merhross. Og hana nú. Jöfnuður og algert jafnrétti verða víst seint lagt að jöfnu.