Virkjunarbrjálæði

MEGUM við Íslendingar eiga von á því að vökulir sómamenn úti í heimi setji duglega ofaní við valdaklíkur hér innanlands og lögleg stjórnvöld fyrir lágkúrulega þjónkun þeirra við ágenga hagsmunaþrjóta og þurftarfrekan erlendan raforkukaupanda, sem hér kemur eingöngu þeirra erinda að knýja út niðurgreiðslu íslenzkra skattgreiðenda á rafmagni til eigin framleiðslu? Erlend stóriðja skilar óverulegum tekjum í þjóðarbúið, hvað sem kúnstugum hlut áls í tekjulið þjóðhagsreiknings líður. Fjárfestingin veldur þorra Íslendinga ærnu fjárhagstapi, rýrir stórkostlega tekjur almenns launafólks og fyrirtækja, meðan veizt er við sínkt og heilagt á lágu kaupi að borga niður eilífar skuldir Landsvirkjunar og ríkisins í fínum útlendum bönkum. Til þess að allt gangi að óskum stendur til að gjöreyða alþjóðleg náttúruvætti. Við höfum engan rétt til þess.

Þjónustuatvinnuvegur, sem stílar upp á varfærni í umgengni við hálendi Íslands, ver ekki einungis sína hversdagstilveru. Það er setið um æru allra landsmanna að afstöðnum fundi í Kyoto. Ef það á að heita nútímavæðing og í samræmi við margrómað menntunarstig þjóðarinnar að vekja upp frá dauðum steingelda framsóknarstirtlu ásamt tilberum, galdrameisturunum til hjálags, er lítilþæg von mín sú, að jafn ámátlegt særingarbrölt óðra pólitískra frekjuhunda, lítilla sanda, dæmist óalandi og óferjandi í siðuðum heimi á máli, sem glóparnir skilja. Nútímahugsun var skýrt orðuð í Kyoto.

Megi virkjunarbrjálæðið reynast stormur í vatnsglasi, frumkvæði glæðist og vitiborinn metnaður. Nóg er nú samt. Burt með sljóleikann og "terrorinn".