Úr kvæðakveri

 Hjá lygnri móðu í geislaglóð

við græna kofann;

hann sá hvar hún stóð hið fríða fljóð

fráhnept að ofan.

Mitt er þitt og hjá mér áttu heima;

víst skaltu öllum veraldasorgum gleyma.

 hann leit hún æskuteitu auga forðum,

það var kvöld í sveit og hún kvaddi hann veit ég

kærleiksorðum.

Mitt er þitt og hjá mér áttu heima;

víst skaltu öllum veraldarsorgum gleyma.

 

Innst í hjarta augað bjarta

og orðið góða

hann geymir sem skart uns grafarhúm svart

mun gestum bjóða.

Mitt er þitt og hjá mér áttu heima;

víst skaltu öllum veraldarsorgum gleyma. 

HKL.

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 22.9.2016 kl. 15:40]

Mér datt einmitt Kiljan í hug, en mundi þó ekki eftir ljóðinu. :)