Kvíavilla

 Glettur, kvíavilla, þversagnir.

 

Vísur eignaðar Árna Pálssyni:

 

Oft um marga ögurstund

á andan fellur héla.

Hitt er rart hve hýrnar lund,

þá heyrist gutla í pela.

 

Eftir langan glasaglaum

göfugri þreytu sleginn,

læðist hann eins og lús með saum

að landinu hinu megin.

 

Þegar Haraldur Á Sigurðsson leikari var sem feitastur kom hann inn í klæðaverslun Andrésar og vildi láta sauma á sig buxur. „Við þurfum að taka mittismálið,” sagði stúlkan og leit á Harald. „Kannski þú haldir fyrir mig í endann meðan ég hleyp hringinn með málbandið.”

 

Bóndi einn var fenginn til þess að vera leiðsögumaður hjá ríkum Ameríkana í síðasta Heklugosi. Þegar þeir voru komnir eins nálægt glóand hrauninu og hægt var sagði Ameríkaninn bergnuminn: „Þetta er eins og í helvíti.” Bóndinn fussaði við og sagði eins og við sjálfan sig:

„Það er ekki að spyrja að því. Alls staðar hafa þessir Ameríkanar verið.” 

 

Kennari í Melaskóla var að hlýða nemanda yfir Íslandssögu. „Hvað gerðist árið 1844?” spurði kennarinn. „Þá fæddist Símon Dalaskáld,” svaraði nemandinn“. „En hvað gerðist árið 1854?”

„Þá varð Símon 10 ára.”

 

 Tómas Guðmundsson var nýkominn af sjúkrahúsi þegar hann mætti Haraldi Á. Sigurðssyni leikara. „Ósköp er að sjá þig”, sagði Haraldur. „Maður gæti haldið að það væri hungursneyð í landinu”.

„Það er alveg rétt,” svaraði Tómas, „og þegar maður lítur á þig finnst manni eins og það hljóti að vera þér að kenna.”

 

Er skáldsagan Á guðs vegum eftir Björnstjerne Björnson kom út í íslenskri þýðingu seldist hún upp á skömmum tíma. Útgefandinn fékk þá skeyti frá bóksala úti á landi þar sem pöntuð voru nokkur eintök af bókinni. Hann svaraði um hæl:

„Enginn á guðs vegum eftir í Reykjavík. Reynið Akureyri.”

 

Jói kom heim til sín úr skólanum fullsnemma, og vildi móðir hans fá skýringu á því. Jú kennslukonan hafði tekið hann upp í ensku, og hann mundi ekki hvað orðið „feet” þýðir. “Ég hef tvo, en kýrin fjóra” hafði kennslukonan sagt til þess að hjálpa Jóa.

„Hún rak mig út þegar ég sagði spenar”. 

 

Guðmundur bóndi í Kvígindisdal var ákafamaður og mjög fljótfær. Einhverju sinni var hann að slátra kálfi, sem brölti óvenju mikið í dauðateygjunum, og það svo að hauslaus brölti hann upp á framlappirnar.

„Asskotinn sjálfur,” sagði Guðmundur þá, „gleymdi ég ekki að skjóta hann,” og skaut svo í hausinn, sem lá á jörðinni. 

 

Þegar Margrét Danadrottning kom hingað í opinbera heimsókn um árið, var Páll Skúlason lögfræðingur formaður Dansk-Íslenska Félagsins.

Drottingin hélt meðal annars veislu á Hótel Holti og var Páli að sjálfsögðu boðið. Margrét veitti vel og varð Páll nokkuð ölvaður þegar líða tók á. Undir lok veislunnar gekk drotting milli gesta og spjallaði við þá. Þegar hún kom til Páls, mátti hann illa mæla sakir drykkju og tók hún því hið besta og brosti breitt. Morguninn eftir hittu nokkrir kunningjar Páls hann í Austurstræti, og var hann þá enn nokkuð rykaður. Þegar þeir spurðu um drottninguna og hvort hann hefði ekki hitt hana, svaraði Páll um leið og hann gekk burtu:

„Heilsaði hún mér drottningin og hló að mér um leið.”